Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

H βιταμίνη D και η συστηματική σκλήρυνση

Είναι γνωστό πως οι συγκεντρώσεις  της υδρόξυ- βιταμίνης D (25-ΟΗ-vitamin D) έχουν συνδεθεί  με διάφορες κλινικές πτυχές σε ασθενείς με Συστηματική Σκλήρυνση (ΣΣ, αλλιώς γνωστή σαν Σκλήρυνση Κατά Πλάκας). Άλλωστε,  χαμηλές συγκεντρώσεις ορού βιταμίνης D έχουν αναφερθεί σε αρκετές αυτοάνοσες καταστάσεις. Μια αναδρομική μελέτη και ανασκόπηση της βιβλιογραφίας από τον Yoav Arnson του Ιατρικoύ Κέντρο Meir του Ισραήλ και τους συνεργάτες του προσπάθησε να διερευνήσει τη σχέση της βιταμίνης  D σε ένα μεγάλο πολυεθνικό πληθυσμό ασθενών με συστηματική σκλήρυνση  και να εξετάσει πιθανές κλινικές και εργαστηριακές συσχετίσεις με τις συγκεντρώσεις της βιταμίνη D. 327 δείγματα ορών των ευρωπαίων ασθενών με ΣΣ και 141 δείγματα συμβατών υγιών ατόμων ελέγχου αναλύθηκαν ως προς για τις συγκεντρώσεις βιταμίνης D . Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι  οι ασθενείς με ΣΣ έχουν σημαντικά μειωμένες συγκεντρώσεις βιταμίνης D σε σύγκριση με τα υγιή άτομα ελέγχου.  Επιπλέον, η  ίνωση του δερματικού ιστού είναι αντιστρόφως ανάλογη προς τη συγκέντρωση της βιταμίνης D.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Προσέξτε τις κονσέρβες: εκτός από ντολμαδάκια, κρύβουν και δισφαινόλη-Α

Επανέρχομαι σε ένα θέμα που μόλις πρόσφατα έχει αρχίσει να αναδεικνύεται η σοβαρότητά του   για την υγεία μας. Έχω ήδη δημοσιεύσει αναρτήσεις για την επικινδυνότητα του συστατικού των συσκευασιών τροφίμων δισφαινόλη- Α (ΒΡΑ). Είναι από δεκαετίες γνωστό πως οι κονσέρβες τροφίμων, οι πλαστικές συσκευασίες  και τα σκληρά πλαστικά μπουκάλια αναψυκτικών περιέχουν υπερβολικά υψηλά επίπεδα της χημικής αυτής ουσίας – συστατικού των εποξειδικών συγκολλητικών υλών. Τα τελευταία χρόνια όμως  η ΒΡΑ – που στον οργανισμό δρα σαν ξενοοιστρογόνο -  συνδέεται με την εμφάνιση καρκίνου, καρδιαγγειακών νοσημάτων και προβλημάτων σεξουαλικής ωρίμανσης.
Νέα μελέτη του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση  Journal of the American Medical Association, διαπίστωσε ότι τρόφιμα συσκευασμένα σε πλαστικό περιέχουν 1.000 φορές ανώτερα επίπεδα δισφαινόλης -Α σε σχέση με τα φρέσκα τρόφιμα. Στη μελέτη έλαβαν μέρος 75 ενήλικες οι οποίοι μοιράστηκαν σε δύο ομάδες. Η μία  κατανάλωνε σούπα σε κονσέρβα για ένα διάστημα πέντε ημερών και η δεύτερη κατανάλωνε  σούπα από φρέσκα υλικά. Στο τέλος, οι συμμετέχοντες έκαναν δύο μέρες διάλειμμα και στη συνέχεια ακολούθησαν την  αντίθετη διατροφή.
Η ομάδα των ερευνητών διαπίστωσε  ότι η κατανάλωση μιας κονσέρβας σούπας την ημέρα για πέντε συνεχείς ημέρες ανέβασε δραματικά τα επίπεδα της δισφαινόλης Α στα ούρα κατά 1.221%.
Παράλληλα  άλλη  ανεξάρτητη μελέτη της Υπηρεσίας Προδιαγραφών Τροφίμων (FSA) των ΗΠΑ έδειξε ότι 37 από 62 γνωστά προϊόντα που εξετάστηκαν και βρίσκονται στα ράφια των σουπερμάρκετ, εμπεριέχουν την επικίνδυνη χημική ουσία.

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Η βιταμίνη C καταπολεμά τη φλεγμονή

Τη λειτουργία και τη μοναδικότητα της βιταμίνης C μελέτησε και ανέδειξε πρώτος ο δυο φορές νομπελίστας χημικός Δρ. Linus Pauling. Μάλιστα ο Δρ. Pauling υποστήριξε πρώτος τη μεγάλη συμβολή της βιταμίνης C στην καταπολέμηση του κοινού κρυολογήματος και της γρίπης. Σε συνεργασία με τον Δρ. Matthias Rath , υποστήριξε πως η αθηροσκλήρωση στον άνθρωπο είναι παρενέργεια της έλλειψης βιταμίνης C. Η έλλειψη αυτή δεν επιτρέπει τον σχηματισμού επαρκούς κολλαγόνου για την επιδιόρθωση των αρτηριών στα σημεία που καταπονούνται από την υδραυλική πίεση του αίματος. Εκεί επεμβαίνει ο οργανισμός «επιδιορθώνοντας» τις αρτηρίες με κολλώδη συσσωματώματα λιπορωτεϊνών,  όπως η γνωστή μας LDL-χοληστερόλη και κυρίως η Λιποπρωτεΐνη –α  ( Lp-a), που παράγονται για το σκοπό αυτό στο συκώτι. Κατά τους  Pauling- Rath, μεγαδόσεις ασκορβικού οξέως 2-10gr την ημέρα μπορούν να λύσουν το πρόβλημα του σχηματισμού αθηρωματικών πλακών. Οι σύγχρονες έρευνες  έρχονται να ενισχύσουν σημαντικά τη θεωρία Pauling-Rath.
Η χαμηλή πρόσληψη της βιταμίνης C έχει συνδεθεί με υψηλά επίπεδα C-αντιδρώσας πρωτεΐνης (CRP), μιας φλεγμονώδους πρωτεΐνης που εμπλέκεται στην καρδιακή νόσο. Μια νέα έρευνα σε 212 ασθενείς με καρδιακή ανεπάρκεια διαπίστωσε ότι τα άτομα με χαμηλή βιταμίνη C και υψηλή CRP είχαν αυξημένο κίνδυνο θανάτου ή επιδείνωσης της κατάστασής τους. O Eun Kyeung Song του Πανεπιστημίου της Ουλσάν στη Νότια Κορέα και οι συνεργάτες του μέτρησαν τα επίπεδα της CRP στο αίμα των ασθενών, και οι συμμετέχοντες - σχεδόν οι μισοί από τους οποίους είχαν μέτρια έως σοβαρή νόσο - ολοκλήρωσε ένα τετραήμερο ερωτηματολόγιο διατροφής. Τα στοιχεία  έδειξαν πως περισσότερο από το ένα τρίτο των ασθενών είχε έλλειψη βιταμίνης C. Για διάστημα μεγαλύτερο του ενός έτους, τα άτομα με χαμηλή βιταμίνη C και υψηλά επίπεδα CRP είχαν περίπου διπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν ή να εισαχθούν σε νοσοκομείο λόγω καρδιακών προβλημάτων από αυτούς με φυσιολογικά επίπεδα.

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Ο χυμός σιταρόχορτου μπορεί να βελτιώσει την αιματολογική τοξικότητα που σχετίζεται με τη χημειοθεραπεία σε ασθενείς με καρκίνο του μαστού


Η μυελοτοξικότητα που προέρχεται από χημειοθεραπεία μπορεί να αποβεί επικίνδυνη για τη  ζωή ασθενών με καρκίνο του μαστού. Σύμφωνα με μια συνδυασμένη ελεγχόμενη έρευνα του 2007, ο χυμός σιταρόχορτου   (Wheat Grass Juice - WGJ) μπορεί να αποτρέψει τη μυελοτοξικότητα, όταν παρέχεται στις ασθενείς παράλληλα με τη  χημειοθεραπεία. Στην έρευνα συμμετείχαν 60 ασθενείς με καρκίνο του μαστού που υποβάλλονταν σε χημειοθεραπεία, χωρισμένοι σε μια ομάδα  παρέμβασης και μια ομάδα ελέγχου.
Στην ομάδα παρέμβασης, παρατηρήθηκε μια σημαντική μείωση της λευκοπενίας τρίτου ή τέταρτου του βαθμού (17% έναντι 43%), μετά τον πρώτο κύκλο χημειοθεραπείας. Βρέθηκε μια μη σημαντική διαφορά στη συχνότητα εμφάνισης ουδετεροπενίας του βαθμού 3 ή 4. Η διαφορά αυτή μπορεί να αντιπροσωπεύει μια μη-ειδική ανοσολογική αντίδραση.
 Μια πιθανή εξήγηση για τη μείωση ουδετεροπενικών  εκδηλώσεων πυρετού μπορεί να είναι μια  αντι-φλεγμονώδης δράση που θα μπορούσε να να αποδοθεί στην παρουσία απιγενίνης, ενός  ισχυρού βιοφλαβονοειδούς που περιέχεται στο σιταρόχορτο, το οποίο αναστέλλει τη συγκόλληση των λευκοκυττάρων στα ενδοθηλιακά  κύτταρα.   
Στην παρούσα έρευνα, υπήρχε μια μεγάλη μείωση στα επίπεδα αιμοσφαιρίνης μετά τον 3ο κύκλο της χημειοθεραπείας στην ομάδα που προσλάμβανε WGJ.  Ομοίως σε άλλη έρευνα βρέθηκε μείωση στη συχνότητα των μεταγγίσεων αίματος σε μια ομάδα των παιδιατρικών ασθενών με μείζονα θαλασσαιμία μετά την πρόσληψη WGJ. Μια αντι-φλεγμονώδης επίδραση από το εκχύλισμα αυτό παρατηρήθηκε επίσης σε μια άλλη έρευνα σε ασθενείς με περιφερειακή ελκώδη κολίτιδα που εμφάνισαν μείωση της αιμορραγίας από το ορθό μετά τη λήψη του WGJ.
 Η χλωροφύλλη αποτελεί περισσότερο από το 70% της  περιεκτικότητας σε στερεά του WGJ. Οι υπέρμαχοι της  εναλλακτικής ιατρικής  θεωρούν πως η  πρόσληψη WGJ ενισχύει την παραγωγή αιμοσφαιρίνης λόγω της διαρθρωτικής ομοιότητας μεταξύ των μορίων της με αυτών  της χλωροφύλλης. Παρόλο που δεν υπάρχουν δεδομένα για την υποστήριξη αυτής της υπόθεσης, μπορεί κανείς να υποθέσει σχετικά με το μηχανισμό με τον οποίο αυτό επιτυγχάνεται. Αρκετά ένζυμα που εμπλέκονται στη βιοσύνθεση αιμικού στα θηλαστικά βρίσκονται στα μιτοχόνδρια. Η χημειοθεραπεία προκαλεί βλάβη στη μιτοχονδριακή μεμβράνη. Η χλωροφύλλη βρέθηκε ότι  προστατεύει τις μιτοχονδριακές μεμβράνες από τη γ-ακτινοβολία και τη φωτοευαισθησία  και μπορεί επίσης να αποτρέπει τη ζημιά που προκαλούν κάποιοι παράγοντες χημειοθεραπείας. Αυτή η προστασία μπορεί να αποκαθιστά τη σύνθεση αίμης μέσω της  διατήρησης της δραστηριότητας των ενζύμων που εμπλέκονται στη μιτοχονδριακή αυτή διαδικασία. 

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Διαβήτης και αντιπονεκτίνη

Νέα στοιχεία που ανακοινώθηκαν από τη Διεθνή Ομοσπονδία για το Διαβήτη (IDF) επιβεβαιώνουν ότι η επιδημία διαβήτη συνεχίζει να επιδεινώνεται.
Δεδομένα από μελέτες παγκόσμια αποδεικνύουν ότι ο αριθμός των ατόμων που πάσχουν από διαβήτη το 2011 έχει φθάσει στα 366 εκατομμύρια, 4,6 εκατομμύρια θάνατοι οφείλονται στο διαβήτη και οι δαπάνες  υγειονομικής περίθαλψης των ασθενών με διαβήτη έχουν φτάσει τα 465 δισεκατομμύρια δολάρια.
Το IDF ανακοίνωσε τα στοιχεία κατά το συνέδριο EASD στη Λισσαβόνα, μια εβδομάδα πριν από την σύνοδο κορυφής του ΟΗΕ για τις μη μεταδοτικές ασθένειες (NCDs), η οποία δείχνει ότι οι παγκόσμιοι ηγέτες φαίνεται επιτέλους να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις που τίθενται από τον  διαβήτη, τον καρκίνο, τις καρδιαγγειακές παθήσεις και τις ασθένειες των πνευμόνων.
Προς το παρόν, ο διαβήτης τύπου Ι δεν μπορεί να προληφθεί. Ο διαβήτης τύπου 2 ωστόσο μπορεί να προληφθεί και σε πολλές περιπτώσεις να αναστραφεί με την διατήρηση ενός υγιούς βάρους και τη σωματική δραστηριότητα, όπως  έχουν επιβεβαιώσει μελέτες στην Κίνα, τη Φινλανδία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το IDF συνιστά σε όλους τους ανθρώπους που διατρέχουν υψηλό κίνδυνο να αναπτύξουν διαβήτη τύπου ΙΙ να το ελέγχουν μέσω διαδικασιών αυτοελέγχου. Τα άτομα υψηλού κινδύνου μπορούν να προσδιοριστούν εύκολα με ένα απλό ερωτηματολόγιο για την αξιολόγηση των παραγόντων κινδύνου όπως η ηλικία, η περίμετρος της μέσης, το οικογενειακό και  το  καρδιαγγειακό ιστορικό καθώς και το ιστορικό της κύησης.
Αν τα δεδομένα αυτά είναι επιβαρυντικά για το άτομο, θα πρέπει αυτό με ιατρική καθοδήγηση να εξετάσει παράγοντες πέρα από τη γλυκόζη νηστείας, όπως τη γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη, την καμπύλη ζαχάρου, την καμπύλη ινσουλίνης και την αντιπονεκτίνη.
Η αντιπονεκτίνη είναι μια κρίσιμη ορμόνη που παράγεται από τον υποδόριο λιπώδη ιστό σε πολύ μεγάλες ποσότητες. Ο ρόλος της στη λειτουργία του  οργανισμού δεν έχει πλήρως διευκρινιστεί,  είναι όμως ένας ισχυρός αντιφλεγμονώδης παράγοντας. Αν η τιμή της μετρηθεί σε επίπεδα κάτω από τα φυσιολογικά, αυτό σημαίνει πως ο λιπώδης ιστός περιέχει μεγάλες ποσότητες λιποδιαλυτών τοξινών, ο οργανισμός φλεγμαίνει και τα κύτταρα έχουν ήδη αναπτύξει ινσουλινοαντίσταση. Η αντίσταση αυτή των κυττάρων στην ινσουλίνη – που διαπιστώνεται εύκολα από την εργαστηριακή ανάλυση της καμπύλης ινσουλίνης- παρόλη την απουσία συμπτωμάτων  προδιαγράφει με μεγάλη πιθανότητα την ανάπτυξη διαβήτη τύπου ΙΙ.
Η αποβολή των συσσωρεμένων  τοξινών από τον  λιπώδη ιστό μέσω μιας υγιεινής, αντιφλεγμονώδους διατροφής οδηγεί τα κύτταρα  στο σταμάτημα παραγωγής φλεγμονωδών παραγόντων (όπως η ιντερλευκίνη 6 και ο TNF-a) και την επανέναρξη παραγωγής αντιπονεκτίνης, η οποία με τη σειρά της επαναφέρει την ινσουλινοευαισθησία στα κύτταρα.  Η εξάλειψη της φλεγμονής αποτρέπει την ανάπτυξη του διαβήτη τύπου ΙΙ αλλά και της υπέρτασης, της υπελιπιδαιμίας και των καρδιαγγειακών παθήσεων.
Δυστυχώς η εξέταση της αντιπονεκτίνης δεν δικαιολογείται από τα ταμεία. Άλλωστε ούτε οι γιατροί ούτε τα μικροβιολογικά εργαστήρια την πολυγνωρίζουν. Τα δεδομένα πάντως από την  προσωπική μου εμπειρία ήταν πλήρως συμβατά και τα αναμενόμενα από  την παραπάνω διαδικασία.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Η σκλήρυνση κατά πλάκας


Η  σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ) όπως είναι ίσως πιο γνωστή στους μη ειδικούς, είναι η πιο συχνή νόσος του νευρικού συστηματος στους νέους των εύκρατων χωρών της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής,  ενώ σπάνια εμφανίζεται σε πληθυσμούς τροπικών χωρών.  Σε παγκόσμιο επίπεδο, περίπου 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από αυτή την ασθένεια. Παρά το ότι δεν έχουμε ακόμη πλήρη εικόνα, φαίνεται πως  η διατροφή παίζει σημαντικό ρόλο στην ΣΣ.
Μια εντυπωσιακή  αλλά παραγνωρισμένη πρακτική αντιμετώπισης της ΣΚΠ είναι αυτή που εφάρμοσε εδώ και πολλά χρόνια ο Γερμανός γιατρός  Dr J. Evers. Σε δημοσίευσή του το 1947,  ο Dr Evers ανέφερε σημαντική βελτίωση σε σχεδόν εξακόσιους ασθενείς με ΣΚΠ μετά από την υποβολή τους σε  μια εντελώς ωμoφαγική διατροφή. Αυτό είναι μάλλον καλό για μια ασθένεια που γενικά θεωρείται ανίατη!   Οι ασθενείς του έπρεπε να φάνε μόνο μη επεξεργασμένα και ως επί το πλείστον μη μαγειρεμένα  τρόφιμα, μια και θεωρούσε ότι η συστηματική σκλήρυνση είναι μια ασθένεια του μεταβολισμού που έχει την αιτία της στην αλλοίωση των τροφίμων.
Μετά από τις αξιόλογες βελτιώσεις που παρατηρήθηκαν στους ασθενείς του με  τη  διατροφική  ωμοφαγική θεραπεία, ο Dr Evers συνέχισε για να ιδρύσει την  πρώτη κλινική στον κόσμο που ειδικεύεται στην ΣΚΠ. Μέχρι  το 1970 είχε περιθάλψει περισσότερα από 10.000 περιστατικά. Η εμπειρία και η επιτυχία του δεν είναι εύκολο να απορριφθούν. Ο Dr Evers έχει γράψει δύο βιβλία: το «The Changed Aspects of Diseases»  και το « Directions For Treatment of Multiple Sclerosis».